A docencia, tanto pre como post grado, nun hospital universitario como o noso, supón un eixe crave, central, e a garantía ademais non só de xeración de valor e futuro, senón de captación de valor para nosa propia institución. O nefasto momento polo que pasa a Universidade española en xeral, con fundamentos arcaicos, endogámicos, finalidade de subsistencia, con políticas de visión local ou rexional e sen case espírito autocrítico, agravados por un modelo non sosteñible nun mal momento económico para o país, se obxectiva pola falta de representación española en calquera listado internacional de calidade de universidades por encima do posto 200. Con todo, isto non debe servir de escusa para deixar a docencia nun segundo plano, nin tampouco impide que existan grupos, seccións ou servizos que estean ao máximo nivel internacional na esfera docente, malia esta falta de prestixio da universidade española. Por todo iso, a docencia é e será un alicerce fundamental do noso Servizo, tamén a nivel pregrado, e queremos contribuír ao seu refundación e redefinición profunda.
A nivel pregrado, a través da revisión e reforma profunda do modelo vixente.
A nivel posgrado, promocionando e esixindo o papel docente do profesional sanitario que traballa nun centro universitario e que debe colaborar na formación do residente, e potenciando a realización de tese doutorales de calidade aproveitando a excelencia investigadora, paliando así a perda de valor da tese doutoral no baremo de méritos, pero tamén no prestixio da mesma en comparación con outras disciplinas e outros países.
A nivel de prestixio e visibilidade exterior, potenciando as liñas docentes que funcionan e teñen prestixio no exterior, pivotando sobre plans de excelencia docente internacional ou complementario a proxectos de investigación internacionais, utilizando sociedades científicas (AEP, SEN, SECIP, SEIP, SEICAP, ESPID, ESCMID, etc.) ou altas institucións (coa Organización Mundial da Saúde á cabeza).
A nivel doentes e as súas familiasb>, queremos contribuír a un empoderamiento racional do doente, a través da presenza educativa da Pediatría e a colaboración activa e organizada na promoción xeral de coñecemento xeral ou específico pediátrico nas distintas asociacións de doentes, pero tamén, desenvolvendo no noso medio os equivalentes aos YPAG (Young Patient Advisory Group), o que virían ser Comités Asesores de doentes Novos (CAPJ), inexistentes no noso medio.